Achtentwintig jaar geleden overleed mijn vader Hendrik Grootendorst op deze dag volkomen onverwachts in de ochtend.
Op de rouwkaart stond een fragment van een gedicht dat ik voor hem schreef in zijn hoedanigheid van Duke Ellington-fan.
Gisteren schoot me te binnen dat ik, net als de overige gezinsleden, vaker gedichten voor hem schreef, met sinterklaas, en hij voor ons.
Ik herinner me de eerste vier regels van een gedicht bij de aftershave die ik (15) voor hem had gekocht.
Every morning early up
And always with a sleepy cup.
You don’t like to go to work;
You like to lie in bed and snurk.
Het volledige gedicht waarvan enkele regels op de rouwkaart belandden liet ik hier al eerder lezen:
Ellingtonia
voor Hendrik Grootendorst
Knip met je vingers en daar
is de muziek
met het tempo
van verbroedering.
De melodietjes
doen vrolijk aan,
in het kleine orkest
schalmeien de trompet,
de saxofoon
en de menselijke stem.
Maar dit laatste instrument
klinkt vandaag opeens
droevig.
Wij waren een team, wij vonden
de juiste toon, het klikte en we moesten
lachen om dezelfde dingen.
© 2023 sander grootendorst / natuurvertaler
