Er dansen niet drie hongerige jonge merels rond een van de oudervogels, maar slechts één. Hij of zij (bij jonkies zie je dat verschil niet aan het uiterlijk) krijgt wel alle aandacht. Zijn vader, ook vandaag weer vroeg uit de veren om luid zijn lied te zingen, speurt in de tuin naar voedsel. Liefst zou hij regenwormen opduikelen, maar die zitten diep onder de grond, gevlucht voor de droogte. In het kleine, rommelige tuintje vindt hij desalniettemin genoeg te eten voor zijn enig kind. Ze blijven geruime tijd rondhangen.
Ook moeder merel heb ik het jong al zien voeren, maar het mannetje kan het bij gebrek aan meer kroost best alleen af. Dat geeft haar de gelegenheid om alvast aan een volgend broedsel te beginnen. Ze landt in de tuin en gaat naarstig op zoek naar strootjes en takjes voor nest nummer twee.
De foto die ik maakte voor de column van vorige maand zou ik nu opnieuw kunnen plaatsen. Merelvrouwtje met nestmateriaal in haar snavel. De geschiedenis herhaalt zich; in die herhaling zitten de harmonie en het ritme van de natuur verborgen. De jaarlijkse terugkeer van de seizoenen en van de boerenzwaluwen. De bosanemonen zijn alweer uitgebloeid, de lelietjes-van-dalen komen op. Er gebeurt van alles dat het ritme verstoort, en dissonanten vertroebelen de harmonie – dan hoop je, dan verwacht je, dat ze zich weer zullen herstellen. Wie zal het zeggen? De dissonanten zijn misschien onderdeel van een nog veel grotere harmonie, een universeel streven naar evenwicht waaraan zelfs de onzichtbaarste planeten meedoen.
Maar dat is wel heel ver weg van de menselijke en de merelmaat; aan merels kunnen we ons goed oriënteren. Zeker nu we door de coronamaatregelen aan eigen huis en tuin of balkon gebonden zijn. Ik heb de buurtkatten vaker weg kunnen jagen. Wellicht heeft dat nog bijgedragen aan het bescheiden broedsucces van het merelpaar.
Toen ik de merelvader en het merelkind ten tonele zag verschijnen, perfect getimed, qua voorjaarslicht, qua ritme en qua harmonie, ervoer ik een geluksgevoel. Alles klopte. Allicht was het ook een soort compensatie voor al het slechte nieuws de afgelopen weken.
Wel vond ik dat het merelkind – ik vermoed een jongetje – erg aan het zeuren was toen zijn vader een half minuutje langer nodig had om iets lekkers te pakken te krijgen.
Maar kleine dissonanten komen in de beste families voor.
sander grootendorst | Contact/Achterhoek Nieuws © 29 april 2020