In-memoriam-berichten, verschenen in kranten en blogs of als persoonlijke boodschap.
Wordt verder aangevuld met berichten uit het archief
2024: Chris Schriks, Ton van Ingen Schenau, Willem Frijhoff
2023: Bart Mendelson
2022: Willem de Ridder, Jean-Louis Michels, Frits van Schagen, Willem Geerken, Henk Smit
2021: Fred Senator, A.L.Snijders
2020: Vlok, Jan Buter
2019: Maïté Duval
2018: Jenny Polman, Jan Houwers
2016: Jaap Luijendijk
1995: Hendrik Grootendorst
2024
In memoriam Chris Schriks
In memoriam Ton van Ingen Schenau
In memoriam Willem Frijhoff
2023
2022
Spiegel
(voor Willem de Ridder, 1939-2022)
De man van de dag
(voor Jean-Louis Michels, 1957-2022)
De man van de dag is de man die schrijft.
De man die foto’s maakt, de man van de krant.
De man van de dag is de man die wandelt,
lange tochten van hier tot aan de horizon.
De man van de dag is de man met de hoed.
De man van de dag is de man die liefheeft.
De man van de dag is de man die leeft.
Al is hij nu zelf uit de dagen verdwenen:
de man van de dag is onder ons, elke dag.
We volgen ook vandaag zijn voorbeeld,
Wij allen zijn de mensen van de dagen,
we wandelen door tot aan de horizon
en als we op onze bestemming zijn,
trakteren we elkaar op porties bitterballen
en vieren het leven van de man van de dag.
sander grootendorst, 8 december 2022
(voor Frits van Schagen, oud-gemeentesecretaris van Zutphen)
Een dakpan zit scheef, je repareert hem nog niet
zolang de koolmees er een nestplaats in ziet.
Waarom haastig doen als het langzaam kan?
Liever kalm als een uil: een veel wijzer plan.
In de tuin is een ringmus zaad aan het eten.
Een vogel die houdt van het land van weleer,
hij is er tegenwoordig bijna niet meer,
maar het is onmogelijk hem te vergeten.
Daar sta je opeens naar boven te turen:
een groep ooievaars begint aan zijn reis
van het ene naar het andere paradijs.
Het kan snel gaan, maar zal lang duren.
Al je dierbaren reizen mee in gedachten.
Het harde zomerlicht zal zich weer verzachten.
sander grootendorst, 31 juli 2022
© 20 april 2022 sander grootendorst / Achterhoek Nieuws
© 2 maart 2022 sander grootendorst / Achterhoek Nieuws|
2021
Bij wijze van in memoriam: laatste interview met A.L.Snijders
2020
Vlok
Klein Jantje. In memoriam Jan Buter
2019
2018
Duizendblad in het Groote Veld (in memoriam Jenny Polman)
Van alle Nederlande vogels zingt de grote lijster het melancholiekst. Helder als een merel, maar ontdaan van uitbundigheid en majeure tonen. Hij zingt al vroeg in het jaar en dat versterkt een gevoel van verlatenheid, hij is dan de enige zanger in het verder nog zwijgzame winterbos.
Zaterdagmiddag hoorde ik hem op landgoed ’t Joppe, kort nadat ik had gesproken met een collega-journalist van lang geleden. We hadden niet zozeer herinneringen uitgewisseld, maar elkaar verteld wat we tegenwoordig zoal doen. De herinneringen kwamen vanzelf, die hoefden we niet te benoemen.
De mijne mengden zich met herinneringen aan eerdere bezoekjes aan dit landgoed, alleen of met anderen. Aan ontmoetingen met dieren – kikkers, staartmezen, zandoogjes, honden – en met wandelaars die honden uitlaten.
Een paar maanden geleden was ik er met gepensioneerd hovenier Jaap Luijendijk uit Warken, gepassioneerd natuurfotograaf. Hij werkte aan een fotoboek waarvoor ik teksten zou schrijven. Het was wat later in de ochtend, het daglicht werd al te hard voor de man met de camera. Toch ging hij, vrij plotseling, languit op de grond liggen, om zo een oude bomenlaan in al zijn majesteitelijkheid te kunnen vastleggen. Met een soort eerbied voor de omgeving die de ware natuurfotograaf eigen is.
Het leverde prachtige, liefdevolle foto’s op. Hij toonde ze met bescheiden trots op het computerscherm bij hem thuis.
Het droevige nieuws kwam voor mij onverwacht, de uitgever belde, Jaap Luijendijk is vorige week overleden. Ogenblikkelijk zag ik hem voor me, in de kleine schuilhut in zijn eigen tuin, bij de fluweeliep op landgoed Beekvliet, in de keuken van landhuis ’t Suideras: vanuit het keukenraam had hij, samen met de vrouw des huizes, de zeldzame middelste bonte specht waargenomen. En, uiteraard, geportretteerd.
Als man van de natuur leefde Jaap bij de dag. Een heel goed motto, concludeerden mijn vroegere collega en ik. Dan is de kans op toevallige ontmoetingen het grootst.
We beëindigden ons gesprek, zeiden ’tot een volgende keer’, en vervolgden elk ons pad.
Toen klonk in de bomen een vogellied en voor mijn geestesoog verscheen de foto van de grote lijster zoals Jaap Luijendijk hem had vereeuwigd.
[verschenen in de Stentor, 8 februari 2016]
1995
In memoriam Hendrik Grootendorst (1930-1995)
wordt uitgebreid met in memoria(ms) van de jaren voorheen en tussenliggend