Manifest van de herfst

Hectiek en onvrede alom – om het mild uit te drukken. Aan de ginkgo zal het niet liggen.

Manifest van de herfst

Het huis moet worden geschilderd,
de ginkgo hoeft dat niet: die kleurt
elke herfst spontaan. De bladeren

waaieren uit op het plein, om straks
uit beeld te verdwijnen, maar nooit
voor eeuwig: ze vormen zichzelf om

tot aarde en zullen ook weer groeien.
Eerst zal het huis nog honderd keer
geschilderd zijn en het gevallen blad

verstrooid over de graven, ontelbaar.
Dan keer jij terug naar waar je stond,
je bevindt je opnieuw waar je bent.

De grond onder je voeten kroont zich
tot hemel boven je hoofd, opgeheven
uit de tijd: die lijkt niet te bestaan –

alleen de kleur die zich van het licht
naar de duisternis beweegt
en daarvandaan weer naar het licht.