De Zutphense kunstenaar Helma Schellingerhoudt maakt een bronzen beeld van de dichter Ida Gerhardt (1905-1997). Het wordt medio 2018 geplaatst op de IJsselkade.
Helma Schellingerhoudt zet twee Idaatjes op de grote tafel in haar atelier aan de Marsweg in Zutphen. Ida Gerhardt ten voeten uit, ter grootte van een Oscar. De voorstudies zijn gegoten in polyurethaan, het brons blijft voorbehouden aan het echte beeld. ,,Dat wordt 1,65 meter hoog. Ongeveer de lengte van Ida Gerhardt.”
Even later arriveert burgemeester Annemieke Vermeulen. Met de beeldjes als toepasselijk decor zetten zij en Schellingerhoudt hun handtekening onder de officiële opdracht van de gemeente aan de kunstenaar.
Het plan werd een jaar geleden geboren. Bij zijn aftreden als directievoorzitter van het bedrijf Reesink vroeg Yvonne van der Houwen (voormalig wethouder) aan Bernard ten Doeschate of hij een ‘startkapitaaltje’ beschikbaar wilde stellen voor een project om Gerhardt ‘duurzaam in Zutphen te verankeren’.
Krans, een van de initiatiefnemers: ,,Het idee leefde in de stad en ik mocht daar een beetje de spreekbuis van zijn. Hoogleraar Nederlandse letterkunde Marita Mathijsen beklaagde zich er tijdens een lezing in Zutphen over dat er zo weinig beelden zijn van historische figuren. Het lijkt niet bij de Nederlandse cultuur te passen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Fransen. Dat heeft me aan het denken gezet.” Er staat één ander beeld van een dichter (en krijgsman) in Zutphen: Sir Philip Sidney aan de Coehoornsingel.
Schellingerhoudt noemt de opdracht ‘een leuke uitdaging’. Ze maakt haar beelden (meestal alleen hoofden) door met de betreffende personen ‘in gesprek te gaan’. In het geval van Gerhardt kan dat niet lijfelijk. De dichter, die lang in Eefde woonde, overleed twintig jaar geleden in Warnsveld. Toch heeft Schellingerhoudt het over een gesprek. ,,Het is een andere laag dan alleen maar kijken. Er zijn foto’s van haar, maar die zijn plat. Als beeldhouwer heb je meer nodig om de ruimtelijke vorm te pakken. Elk rimpeltje moet kloppen.”
De bronzen Ida krijgt een plek bij de monding van de Berkel . ,,Niet op een sokkel, maar gewoon, alsof ze wandelt langs de rivier. Als je dat wilt, kun je even naast haar gaan staan.”