Subtiel apenkooien
Een vlot in de lucht dat aan een stellage is bevestigd. Halverwege de voorstelling kantelt het vervaarlijk en besef je dat het een klimrek is. Eén man, twee vrouwen. Ze klauteren erin, kruipen erover, staan erop, liggen erop, hangen eraan, houden elkaar vast, laten elkaar los, houden elkaar vast, duwen elkaar weg, vangen elkaar op. Enzovoort. Ze moeten wel.
Het is onmogelijk geen risico’s te nemen, maar ook noodzakelijk het evenwicht te bewaren. Die onmogelijkheid en die noodzaak vormen weer een evenwicht op zichzelf.
Wisselende stemmingen, wisselende gevoelens. Spanningen, ontspanningen.
Begeleid door elektronische klanken, een viool en een piano. Het zou nog mooier zijn geweest met de instrumenten en de muzikanten erbij, op de Nieuwe Markt in Deventer. Het Londense Ockham’s Razor speelde er de voorstelling Arc. In het kader van het festival Deventer Op Stelten. Minstens zo hoog in de lucht als steltlopers, maar dan zonder stelten, zonder vaste voet onder de grond; essentieel voor wat hier wordt verbeeld. Het deed denken aan apenkooien, vroeger op school. Maar veel geconcentreerder, gesublimeerd tot luchtacrobatiek. Heel intens, nu eens heftig en dan weer verstild, geen beweging te veel of te weinig. De drie van Ockham’s Razor bleven ondanks alles subtiel in evenwicht.
ⓒ 2012 sander grootendorst