Het kleiïge land van Cortenoever vormde het podium voor het nationaal kampioenschap ploegen. Er kwamen tractoren in actie, moderne en oldtimers, en paarden – eveneens oldtimers, landbouwtechnisch gesproken. Waar je ook keek was een wedstrijd bezig; dat onderdrukte een opkomende aanval van nostalgie.
Wel besefte ik dat het landschap er hier over een paar jaar heel anders uit zal zien.
Een witte vogel kwam aanvliegen van langs de IJssel en landde op een binnendijks veld. Ik betrapte me erop dat mijn eerste ingeving – zoals meestal – geen rationele overdenking was, maar eerder kinderlijk van aard: hoe blijf je als grote zilverreiger zo sprankelend wit op modderig terrein?
Ik begaf me naar het officiële uitzichtspunt vanwaar je de werkzaamheden kunt observeren die plaatsvinden in het kader van ‘ruimte voor de rivier’, dat grootschalige project van Rijkwaterstaat en waterschappen. Er viel nu niets spannends te zien, alleen in de verte dan die ploegenstrijd..
Ik draaide me om, liep een stuk richting de IJssel, zakte met mijn schoenen in de diepe sporen die niet door een ploeg maar door een zware machine waren gemaakt.
Nog staat daar, bijna pal aan de rivier, de oude hoeve ’t Halfvasten. De weelderige bomen eromheen zijn gekapt, woning, deel en schuur moeten eveneens wijken.
Ik wéét waarom: de man van het waterschap legde onlangs nog in rationele bewoordingen uit hoe hoog het water de komende eeuw kan gaan stijgen.
Maar terwijl ik stond te kijken naar de fraai gelegen, nu desolaat ogende boerderij – de dakpannen zijn al deels van de schuur afgehaald – had een irrationeel gevoel van weemoed mij volledig in zijn greep.
Daar was geen enkele uitleg tegen opgewassen.
Wel besefte ik dat het landschap er hier over een paar jaar heel anders uit zal zien.
Een witte vogel kwam aanvliegen van langs de IJssel en landde op een binnendijks veld. Ik betrapte me erop dat mijn eerste ingeving – zoals meestal – geen rationele overdenking was, maar eerder kinderlijk van aard: hoe blijf je als grote zilverreiger zo sprankelend wit op modderig terrein?
Ik begaf me naar het officiële uitzichtspunt vanwaar je de werkzaamheden kunt observeren die plaatsvinden in het kader van ‘ruimte voor de rivier’, dat grootschalige project van Rijkwaterstaat en waterschappen. Er viel nu niets spannends te zien, alleen in de verte dan die ploegenstrijd..
Ik draaide me om, liep een stuk richting de IJssel, zakte met mijn schoenen in de diepe sporen die niet door een ploeg maar door een zware machine waren gemaakt.
Nog staat daar, bijna pal aan de rivier, de oude hoeve ’t Halfvasten. De weelderige bomen eromheen zijn gekapt, woning, deel en schuur moeten eveneens wijken.
Ik wéét waarom: de man van het waterschap legde onlangs nog in rationele bewoordingen uit hoe hoog het water de komende eeuw kan gaan stijgen.
Maar terwijl ik stond te kijken naar de fraai gelegen, nu desolaat ogende boerderij – de dakpannen zijn al deels van de schuur afgehaald – had een irrationeel gevoel van weemoed mij volledig in zijn greep.
Daar was geen enkele uitleg tegen opgewassen.
© 2014 sander grootendorst
(de Stentor, 15 oktober 2014, edities Zutphen, Deventer, Salland, Achterhoek, p. 28)
(de Stentor, 15 oktober 2014, edities Zutphen, Deventer, Salland, Achterhoek, p. 28)