Geen beroemde dichter dit keer of iemand uit het lokale poëziecircuit. Kleindochter Dafne liet een gedicht van haar oma op de gevel van haar woning plaatsen.
Lees hier het artikel (met meer foto’s) in Contact Zutphen/Warnsveld
Een gedicht van Willemien de Bree, die lang in Zutphen woonde, is zaterdag onthuld op de muur van een woning aan de Barlheze.
“Mijn grootmoeder zou zelf verlegen hebben gereageerd. Maar mijn grootvader zou van trots heel Zutphen hebben opgetrommeld.”
De grootouders van Dafne van Braak leven niet meer. Oma Willemien overleed als laatste, in 2018, op de respectabele leeftijd van zevenennegentig jaar. Maar toch een fijn idee, even net te doen alsof ze erbij waren, afgelopen zaterdag, bij de onthulling van het gedicht op de muur van het huis waar kleindochter Dafne haar intrek heeft genomen, aan de Barlheze. Het gedicht heet Later. Oma heeft het geschreven.
Familie, vrienden en buurtbewoners verzamelden zich voor de plechtigheid op de kruising van Barlheze en Spiegelstraat. Hans van Braak, zoon van Willemien en vader van Dafne, vertelt dat er ook twee stadsgidsen zijn uitgenodigd. “We hopen natuurlijk dat het gedicht in de officiële stadswandeling wordt opgenomen.”
Het gedicht zit hoog op de muur. Veel lager is een QR-code bevestigd. Die je met je telefoon kunt scannen, waarna je een korte biografie van Willemien te lezen krijgt.
Ze werd geboren in 1920 in Aalten en verhuisde in 1947 naar Zutphen, waar ze tot haar dood is blijven wonen. Willemien was een wijze vrouw, zegt Hans. “Een kleindochter vroeg een jaar voor haar dood: ‘Oma, wat kan ik van u leren?’ Mijn moeder zei: ‘Verdraagzaamheid’.”
Dafne: “Ze was zielsgelukkig getrouwd met mijn opa en hield ook zielsveel van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen.”
Iedereen in de familie wist dat Willemien gedichten schreef. Drie keer werden ze in boeken verzameld, die circuleerden in kleine kring. “En nu hebben we er samen een boek van gemaakt, het heet Spinsels, je kunt het bij de VVV kopen.” Samen is ook echt samen: “De hele familie heeft meegedaan, zo zijn de tekeningen gemaakt door de achterkleinkinderen.” Natuurlijk zijn die achterkleinkinderen bij de onthulling aanwezig. Het is een waar familie- en buurtfeestje, waarbij sommige familieleden – in gedachten bij oma – een traantje wegpinken. Er horen cadeautjes bij: “Kijk”, roept Dafne, “dit heb ik gekregen van Hanneke, de pottenbakster uit de Spiegelstraat.” Hanneke Verhey heeft op een bekertje de tekst van Later aangebracht. “Tof hè?”
“Later was altijd mijn lievelingsgedicht van oma. Ze beschrijft eigenlijk mijn levensfilosofie, mijn mantra. Het gaat om het nu, we leven nu. Dat heeft oma heel mooi weergegeven. In haar eigen taal, ze had nooit veel woorden nodig. Zoals opa zei: ‘Waar ik een uur over praat, zet zij in een paar zinnen op papier’.”
Dat op de gevel Willemiens oorspronkelijke achternaam prijkt (De Bree), is een bewuste keuze: “Ze was een eigen persoonlijkheid, zeer begaan met het haar omgeving en de wereld. En enorm leergierig. Maar ook wel melancholisch. Ze zei: was ik maar vijftig jaar later geboren, dan had ik kunnen studeren.”
Desondanks heeft ze haar sporen nagelaten: in haar vele nazaten én in een gedicht aan de Barlheze. Dafne: “Ik dacht: wat zou het mooi zijn als Later op de gevel van het huis komt, nu ik weer in Zutphen ga wonen.” Dafne is in de Hanzestad geboren, maar verhuisde naar elders, woonde onder meer in Amerika. “Vandaag is het gedicht, na de verbouwing, de finishing touch voor dit huis. Ik ben superblij.”
Later is begonnen.
