Het is een van de zes groepen die vandaag op drie locaties komt luisteren naar miniconcerten. De afstand ertussen leggen ze wandelend af. De formule slaat aan, geen wonder, want de kwaliteit van de muziek is zonder uitzondering hoog. En Zutphen een interessante stad… Al laat de bereikbaarheid ervan soms te wensen over: pianist Artem Belogurov en celliste Octavie Dostaler Lalonde arriveren een paar minuten te laat op hun eigen concert. De ‘fancy Swiss train’ (zei Belogurov) trein had vertraging. De muziek niet: zonder noemenswaardige voorbereiding en vervolgens ook zonder noemenswaardige pauzes speelt het jonge duo uiteenlopende stukken waaronder subliem ingetogen Après une rève van Fauré en vol overgave Debussy’s avontuurlijke cellosonate.
In Dat Bolwerck lijkt Rémy Baudet één geheel te vormen met zijn viool (in muzikale zin dan), zo soepel en energiek klinkt een stuk van de 18e-eeuwse componist Veracini, begeleid door Pieter Jan Belder op klavecimbel (‘basso continuo’). De klavecimbel oogst niet alleen om zijn ferme klanken, maar eveneens om zijn fraaie uiterlijk bewondering van het publiek, dat het oog ook wat gunt.
Op een fortepiano uit 1785 speelt Riko Fukuda in het Geelvinck Muziek Museum – waarvan Buisman zakelijk leider is – eerst een stuk van Haydn, waarna ze voor Robert Schumann en Chopin overstapt op een fortepiano uit 1845. Zo moeten Haydn, Schumann en Chopin dus in hun tijd geklonken hebben. Directer, meer to the point (en juist daardoor met voelbaar meer emotionele lading) dan op moderne piano’s, zou je misschien kunnen zeggen. Passend bij de culturele periode waarin ze leefden – de Romantiek. Op Steinways en andere moderne instrumenten klinken hun composities overigens nog altijd prachtig, maar tijdens het luisteren naar Fukuda’s intense uitvoering van de tweede Romance uit opus 28, raak ik er toch al snel van overtuigd dat ik dat stuk op een moderne piano nooit zo subtiel mooi heb horen spelen.
(Tijdens de wandeling vernemen de concertgangers met enige regelmaat vuurwerkgeknal, gids Buisman weet zich er af en toe door overstemd. Vrijwel niemand kijkt op of om of zegt er iets van, wat de indruk dat het afsteken van vuurwerk een vorm van hedendaags absurdisme is alleen maar versterkt).
sander grootendorst © 2018