De schaakgrootmeester denkt diep na
in de bovenkamer van de witte villa,
de toeschouwers voelen
de kracht van het denken
door de ruimte suizen
alsof het een film is
waarbij de spelers
met de stukken gooien.
Van éen beeld duizend foto’s maken,
elke foto weer anders:
je voelt de bomen
voor eeuwig door de zomer ruisen
waarin om de zoveel tijd
als op een afgesproken teken
een traag ogende reiger neerstrijkt.
Niet afdwalen: de klok loopt door.
Hoeveel heb je over
tot de tijdcontrole?
Niet veel meer. En die vis
moet nog gevangen.
Td1-c1?
Uit: De dood evenmin (2003).
© sander grootendorst
Ter nagedachtenis aan Viktor Kortsjnoi (1931-2016)
