ZUTPHEN. “Het was een voorstelling als een dubbele espresso.” Zo karakteriseerde een van de bezoekers van Dat Bolwerck zondag in Zutphen het optreden van Poëzietheater Vlinderwerk. In ruim twintig minuten passeerden poëtische teksten, bewegingskunst, muziek (piano, tenorsax, dwarsfluit), de revue. En er was ook nog ruimte voor verstilling.
hoe hoog ze kunnen – zo heet de voorstelling – werd bedacht en uitgevoerd door Vlinderwerk in het kader van de schilderijententoonstelling van Theo Ettema, kunstenaar uit Eefde. Thema van expositie en voorstelling: het paradijs.
Naast Eke Mannink en Sander Grootendorst, de kern van Vlinderwerk, traden op Rebeca Villegas (dans en tekst), Ric Stokes (saxofoon en dwarsfluit), Roland Veenstra (piano) en – special guest Siem Mannink (8). Ieder liet afzonderlijk zien en/of horen wat en waar voor hem of haar het paradijs is. Zo ontstond er een gezamenlijk Vlinderwerkparadijs – een prachtig gebied, maar met scherpe kanten en rafelranden.
Het begon meteen intens: Veenstra speelde het twee minuten durende Für Alina van Arvo Pärt. Zoals de pianist aan de hand van de partituur tastend op zoek ging naar de boventonen, gingen Rebeca en de Vlinderwerkers, elk gezeteld op een apart vierkant podium (hun ‘eiland’) op zoek naar het paradijs: expressief, zich vastklampend dan wel sierlijk bewegend enerzijds, in gedachten verzonken anderzijds.
Tot de letterlijke en figuurlijke hoogtepunten van de voorstelling behoorden de afdaling van Ric Stokes in de open lift en de spectaculaire bijdrage van Siem.
Stokes stapte de lift uit terwijl hij op zijn tenorsax John Coltrane’s A love supreme speelde. Dat was het stuk waar hij meteen aan dacht toen hij werd gevraagd naar zijn paradijselijke muziek. Siem liet met zijn afstandsbediening een drone boven het publiek dansen, begeleid door Veenstra en Stokes: dankzij de sax wordt Glassworks van Philip Glass nog weer een beetje melancholieker.
Siem liet de drone weer landen op zijn hand, nadat hij het publiek had laten weten: “Dit is mijn paradijs!” Een zin die al drie keer eerder had geklonken: in de monologen van Rebeca en van de aan weerskanten van haar opgestelde Vlinderwerkers.
Een wereldpremière vormde het slot van hoe hoog ze kunnen: Stokes speelde zijn nieuwe, speciaal voor de gelegenheid geschreven compositie Prometheus op dwarsfluit. Eke en Rebeca leken zich al in het paradijs te wanen (bestaat het dan toch?), maar stoorzender Sander – alsof hij een jongetje was van een jaar of acht – wierp ondertussen zelfgevouwen vliegtuigjes de zaal in.
De grote zaal in Dat Bolwerck was met ruim tachtig bezoekers tot de laatste stoel bezet. Na afloop kon iedereen de tuin in, een ruimte met paradijselijke trekjes.