Voor een afspraak in de buurt van kasteel Hackfort was ik aan de late kant. Niet erg, per sms en telefoon hadden we contact. Ik ging op weg naar een yurt, zo’n grote steppetent, de woning van Marieke Woudhuizen en Harm Koopman in Vorden. Ze zouden me informeren over de biologische bijenmarkt bij De Kas in Zutphen. Ik wist wie ze waren, niet hoe ze eruit zagen.
Voorbij het kasteel sloeg ik rechtsaf de onverharde weg in en parkeerde bij het boerderijcomplex.
Vanuit de boerderij riep een vrouwenstem joehoe en ik veronderstelde dat dat voor mij bestemd was. In een flits bedacht ik dat de yurtbewoners misschien in de boerderij op bezoek waren. Een hondje liep me tegemoet en leidde me naar binnen, de voordeur was niet op slot. Ik belandde in de keuken. Daar zat een vriendelijk echtpaar aan tafel. De man heette mij welkom, bood een stoel aan. Ik ging zitten en zei: ‘Wat wonen jullie op een prachtige plek.’ Zo’n zin die je zegt om het ijs te breken.
‘Sorry dat ik wat laat ben,’ voegde ik er nog eens extra aan toe.
De man bracht een hand naar zijn kin en vroeg peinzend: ‘Te laat waarvóór?’
Op dat moment besefte ik dat in het verkeerde interview zat. Ik verontschuldigde me omslachtig voor de storing en verliet de keuken.
Teruggekeerd van het goede interview met de yurtbewoners zag en hoorde ik bij de boerderij een man in een net pak luid ‘hallo!’ en (ouderwets, misschien hielp het) ‘volluk!’ roepen. Hij zei dat hij van Siemens was en de vaatwasser kwam controleren. Ik legde uit dat ik hier niet woonde. Vervolgens riep hij, nog weer een slag luider dan net: ‘Siemens! Vaatwasser!’
Daar kwam het echtpaar met het hondje aangewandeld. Mogelijk hadden ze gedacht dat ik de man van de vaatwasser was. En toen dat een misverstand was gebleken, hadden ze tegen elkaar gezegd: ‘De man van de vaatwasser zal wel niet meer komen. Zullen we een eindje gaan wandelen?’
Laatste column, gepubliceerd zaterdag 23 mei in de Stentor
(c) 2015 sander grootendorst
(c) 2015 sander grootendorst