De weidegeelster is er weer. In Zutphen – waar hij in 2010 tot ‘ambassadeur’ van de groene stad werd verklaard – en op nog meer grazige plekken in het stroomgebied van de IJssel. Dat wil zeggen: de zeldzame plant bloeit hier wellicht al eeuwen, heeft talloze deiningen doorstaan, de bloemen zijn er elk jaar opnieuw.
Bericht in de Stentor van vier jaar geleden:
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Met het trema poëtisch op de tweede e verandert Poëzie in een land waar waarschijnlijk veel katten wonen; en vast ook veel gedichten worden gelezen.
Kleine vossen op Zutphense buddleja, bij wijze van illustratie bij de column op de pagina ‘stad & land’ in enkele edities van dagblad de Stentor van 4 september:Het verregende voorjaar beloofde niet veel goeds, maar bleek achteraf een voorwaarde en geen voorbode. Want groeizaam weer was het wel, rupsen hadden volop te eten. De planten werden…
In de langzame verdwijning zitde spoedige terugkeer vervat.Het is niet zomaar weg, het rozenblad,het blijft voelbaar in het wit.sander grootendorst © 2019 Ontdek meer van natuurvertaler Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden. Typ je e-mail… Abonneren
Van Guido Gezelle, Hans Mellendijk, het Vlaams en het Achterhoeks. En het Javaans. #SanderLeest #AchterhoekNieuws
Een zwarte kraai houdt op een grafzerk twee naburige kunstvogeltjes gezelschap.
Links op deze foto, in het black light, is ruimte voor een gedicht. Bijvoorbeeld een van Ida Gerhardt, getiteld De akelei (1940), geïnspireerd door een kunstwerk van Albrecht Dürer (1471-1528).
