lang="nl-NL"> Waar zijn alle bloemen heen?
Site pictogram natuurvertaler

Waar zijn alle bloemen heen?

Na het beluisteren van het grensverleggende debuutalbum Black Angels bleef ik dertig jaar geleden een tijdlang sprakeloos in mijn stoel zitten. Kaleidoscopisch ontvouwde het Kronos Quartet zijn mogelijkheden en in wezen al zijn toekomst: weerbarstige, eigentijdse composities (George Crumb), een bewerking van koormuziek uit de renaissance (Thomas Tallis), een liedje van Charles Ives, een aangrijpend strijkkwartet van Sjostaković en – aangrijpend in het kwadraat zogezegd – de compositie Doom. A Sigh van de Hongaar Istvan Marta. Voor strijkkwartet en huilende stem.
Het Kronos Quartet omarmde in de loop van drie decennia tal van componisten – niet in de laatste plaats jongeren – van over de hele wereld, het gaf de klassieke muziek meer dan één extra dimensie, bracht verbindingen aan met pop (Jimi Hendrix, Sigur Rós) en jazz (ze stonden in 1995 op het North Sea Jazz Festival), ze gingen de ruimte in met Terry Riley (die NASA-geluiden in zijn werk vervlocht) en zagen de aarde:
One Earth, One People, One Love.
Ik herinner me dat mijn vader en ik in datzelfde jaar de cd Pieces of Africa in de auto op vakantie in Tsjechië hadden meegenomen. Bij onze ritjes naar Olomouc en Brno zongen we luidkeels mee op de klanken van een continent waar we beiden nooit zijn geweest. Midden-Europa was voor ons doen al superver; het Kronos Quartet deed de rest.
Drie decennia na de eerste plaat verscheen vorig jaar een tribuutalbum voor de ook al zo bevlogen singer-songwriter Pete Seeger (1919-2014). De titel Long time passing, een regel uit de songtekst van ‘Where have all the flowers gone?’ heeft vele betekenissen. Er is veel tijd voorbijgegaan sinds het Kronos-debuut. Velen, onder wie Pete Seeger en mijn vader, leven niet meer. Het vrije, eerlijke Amerika, waar activist Seeger zich sterk voor maakte, staat gigantisch onder druk. Zoals ook de biodiversiteit, de vogels, de bloemen.
Luisteren naar deze wonderschone uitvoering van Where have all the flowers gone? (oorspronkelijk uit 1955) biedt evenwel troost en hoop. Een bijna-zekerheid dat alles toch nog goed zal komen.
Zachtjes word je meegedragen.

sander grootendorst © 2020

Live-uitvoering van ‘Where have all the Flowers gone’met bovendien een vertolking van ‘The President Sang Amazing Grace’, rake, ontroerende woorden van eerste violist David Harrington en: We shall overcome!

In this current time you want the very best music that you’ve ever been a part of, you want to share that, you want it to get out ther right now, because maybe music can help us point directions to the future en maybe there’s a way that musical experience can help us find more community, more knowledge of others, more peace, maybe more beautiful parts of the world of nature. I think there is no end to what the human imagination can bring into music en now is a perfect time for us to be exploring [it] to the total extend of our abilities.
David Harrington

 

 


Als blijk van waardering en ter ondersteuning van natuurvertaler.nl  kun je een bedrag naar keuze overmaken:

Voor dit formulier is JavaScript nodig; activeer dit in de browser.

Betaling geschiedt veilig via iDeal of PayPal
Of rechtstreeks overmaken naar NL96ASNB0707472814 ten name van  Natuurvertaler.
Alle gegevens worden strikt vertrouwelijk behandeld.

Vragen, opmerkingen? Vul dan het contactformulier in.

Mobiele versie afsluiten